ارائه الگویی برای خودارزیابی سرآمدی سازوکارهای توسعه‌ای مبتنی بر یادگیری و بهبود عملکرد

در محیط پرتلاطم و پر از تغییر کنونی، یکی از شاخص‌های ماندگاری و بقای سازمان‌ها، یادگیری مستمر و بهینه‌سازی مداوم عملکرد فردی و سازمانی است. بررسی اجمالی مطالعات صورت گرفته در حوزه‌ی سرآمدی نظام آموزش و یادگیری گویای عدم توجه الگوهای ارائه شده به علل ریشه‌ای بروز نقصان‌های عملکردی و اتکای بیش از حد این الگوها به مداخلات آموزشی و غفلت از مداخلات غیرآموزشی است. هدف اصلی این پژوهش ارائه‌ی الگویی مطلوب برای سرآمدی نظام یادگیری و بهبود عملکرد است تا با استفاده از آن بتوان به آسیب‌شناسی جامع فعالیت‌های این حوزه پرداخت و برای بهبود آن برنامه‌ریزی نمود. بدین منظور با انتخاب چارچوب نظریه‌ی سیستمی به عنوان قالب اصلی الگوی نهایی پژوهش (عوامل زمینه‌ای، پیش‌آیندی، فرآیندی، پس‌آیندی و پی‌آمدی) و با بهره‌گیری از روش تحقیق آمیخته، در وهله‌ی نخست از طریق انجام مصاحبه‌های عمیق نیمه ساختار یافته با 16 نفر از خبرگان حوزه‌ی آموزش و یادگیری و استفاده از تکنیک تحلیل محتوای ترکیبی جهت‌دار و تلخیصی، 27 معیار اولیه‌ی الگو شناسایی گردید و سپس با استفاده از تکنیک دلفی فازی معیارها پالایش گردید که در نتیجه‌ی آن 24 معیار نهایی مشخص گردید. در پایان نیز با تلخیص هفت معیار نگرش راهبردی به سرمایه انسانی، موازنه‌ی شغل و شاغل، برنامه‌ریزی و مدیریت مسیر شغلی، مدیریت دانایی، استعدادگزینی و استعدادپروری، بهسازی عناصر چسبندگی و سامان‌دهی کانون ارزیابی و توسعه به دلیل مشابهت‌های ماهوی (فرآیندهای متعامل با نظام یادگیری و بهبود عملکرد) در قالب معیار پای‌بست‌های هم‌پیوند، الگوی نهایی تدوین گردید.